Rubriek #5: Het mondkapje
Door het stijgende aantal besmettingen, zijn de nationale maatregelen sinds dinsdag weer aangescherpt. Thuis mogen we drie gasten ontvangen, om 22:00 uur sluiten cafés en restaurants, de verplichte winkelkarretjes zijn terug in de supermarkt en thuiswerken wordt zoveel mogelijk aangeraden. Door de alarmerende stijging, met name onder jongeren in de grote steden, is ook het beleid van Emile aangescherpt. Met als grootste verandering: het mondkapje. Iets wat we een aantal maanden terug niet in huis hadden, zit nu standaard in onze tas. Gommers, voorzitter Nederlandse Vereniging voor Intensive Care, zegt: “Maar de vraag is of je moet wachten met het dragen van een mondkapje tot het kabinet daar een besluit over neemt”. Hij zou graag zien dat mensen zelf besluiten of ze een mondkapje dragen. Ondanks het dragen van een mondkapje niet een nationale verplichting is, nemen wij het zekere voor het onzekere.
Mijn eigen cliënten, Gerda en Loes hadden er allemaal begrip voor. Loes zette zelfs haar eigen mondkapje op zonder dat ik ernaar hoefde te vragen. Gerda rookt als een schoorsteen binnen, dus tijdens de eerste dienst dacht ik er niet eens over na om het te vragen. Tijdens de tweede dienst, sinds het aangescherpte beleid, had ik het toch wel geadviseerd. Omdat het toch wel in het beleid staat en ik het wel gecommuniceerd moet hebben. Echter mocht dit niet baten, want ze moest en zal inderdaad roken. Wel ben ik nog zoekende bij beide cliënten, wat te doen tijdens ons wekelijkse koffiemoment. Afgelopen week zat ik op ruime afstand, naast een open raam en zette ik mijn mondkapje direct weer op toen ik mijn koffie op had. Dit voelde toch niet helemaal goed, omdat ik toch even mijn mondkapje af had
gedaan. De diensten erna had ik besloten om mijn koffie in een andere ruimte op te drinken nadat we wel even hebben gekletst op afstand. Ook niet een ideale oplossing, want hierdoor voelde ik veel ruimte tussen mij en mijn cliënten, dit ervaar ik normaal nooit. Ons koffiemoment vind ik wel heel waardevol voor goede zorg leveren. Hier bespreken we hoe het gaat en probeer ik altijd mijn cliënten in hun kracht te zetten en te coachen. De komende tijd wordt het nog zoeken naar een ideale oplossing voor ons koffiemoment en het dragen van een mondkapje.
Niet alle cliënten zijn zo begripvol als mijn cliënten. Eleanor, een pittige en felle cliënt, van Vera wil geen mondkapjes in haar huis hebben. Door het verkeerd gebruik van mondkapjes, is de kans op kruisbesmetting erg groot en kunnen ze meer kwaad dan goed volgens haar. Daarom komen mondkapjes haar huis niet binnen zei ze stellig vorige week. Wat doe je als je cliënt niet wil dat je een mondkapje draagt in haar huis? Is dat een terechte eis aangezien het haar huis is? Of blijft het jouw keuze wat jij draagt? Ook op: “Ik maak de regels niet, het is beleid van Emile”, reageerde Eleanor niet positief of begripvol. Ondanks het beleid duidelijk is, is het wel een lastige situatie. Je wil je cliënt tevreden, maar ook gezond houden. Na overleg met de mentor en het team van Vera, werd het duidelijk dat Emilers het beleid moeten volgen. De eerstvolgende dienst verscheen Vera gewoon met een schoon mondkapje op en hield deze ook op, ondanks
de afkeurende blikken van de cliënt. Regels zijn regels.
“Ik heb toch geen klachten, dan is je mondkapje niet nodig joh!” Dit hebben meerdere Emilers wellicht gehoord. Ondanks dat jouw wellicht cliënt de aangescherpte maatregelen onzin vindt, blijft het belangrijk om bij je eigen standpunt te blijven. Ook al gelooft je cliënt er misschien niet in of wil je zelf heel graag een kopje koffie drinken, is het verstandig om hierin telkens opnieuw de afweging te maken. Als zorgverleners willen wij het risico van onze cliënten besmetten minimaliseren. Hier helpt het dragen van mondkapjes aan bij.